شب های جمعه و بعد عصر های جمعه یکی یکی پیام است که به دستم می رسد. پیام هایی که یادم می اندازد تو هم باید باشی توی این روز جمعه ای ! کنار من، بین ما ، وسط زندگییمان و ... بعد یادمان می آید این روز جمعه مان یک چیز کم دارد برای همین دل مان می گیرد ، غصه دار می شویم و حالمان یک جور است ! پس تا کی این همه انتظار را باید تحمل کنیم؟ پس چرا این جمعه ای که قرار است تو بیایی نمی رسد ؟!

این همه آدم که منتظر نشسته اند (این را از خیل پیام ها می فهمم) و آن وقت فرج نمی رسد ! توی همین فکر ها با خودم درگیرم که چشمم توی یکی از کتاب ها به این روایت می خورد ، که در زمان امام صادق (ع) اتفاق افتاده است : « مادری رفت پیش امام صادق (ع) . گفت : پسرم خیلی وقت است از مسافرت بر نگشته خیلی نگرانم . حضرت فرمود : صبر کن پسرت بر می گردد . مادر رفت و چند روز دیگر دوباره برگشت و گفت : آقا پس چرا پسرم برنگشت ؟ حضرت فرمود : مگر نگفتم صبر کن ، پسرت بر می گردد . مادر دوباره رفت و چون از پسرش خبری نشد . دوباره پیش آقا برگشت ; اما آقا فرمودند : مگر نگفتم صبر کن ؟ مادر این بار طاقت نیاورد و گفت آقا خب چقدر صبر کنم ؟ دیگر نمی توانم صبر کنم ، به خدا طاقتم تمام شده است . حضرت فرمودند : برو خانه ، پسرت برگشته . مادر که رفت خانه ، دید واقعا پسرش برگشته است . برگشت پیش امام صادق (ع) و گفت آقا جریان چیست ؟ نکند مثل رسول خدا (ص) به شما هم وحی نازل می شود ؟ امام فرمودند : به من وحی نازل نشده اما عند فنائ الصبر یاتی الفرج : صبر که تمام بشود ، فرج می آید . »

چند باری جمله آقارا می خوانم ، یعنی صبرمان تمام نشده ، یعنی روز های جمعه تنها یا دمان می افتد که آقایی باید بیاید که نمی آید ، وگر نه منتظر نیستیم ! این را از روزهای دیگر هفته مان می توانیم بفهمیم . از شنبه تا 5 شنبه ای که زندگی می کنیم و منتظر نیستیم تا طاقتمان طاق شود و صبرمان به سر آید ! این را از همان روزهایی که می رویم  سر کار و بر می گردیم ، مهمانی می رویم ، منتظر نتیجه استخدامی هستیم نگران خرید خانه و ماشین هستیم ، غصه امتحاناتمان را می خوریم و ... نه یادمان می افتد که منتظر باید باشیم که حالا بخواهیم کوه صبر باشیم برای همین فرج نمی آید !!!

منبع روایت نوشت : وسائل الشیعه ، جلد 15 ، باب استحباب الصبر فی جمیع الامور . حدیث 20462.

ته نوشت : این روز ها که اشک تان جاریست ، منو حتما یاد کنید. ملتمس دعا.