به نام تک امید نا امیدان

دو فنجان مکث و چند نقطه به احترام نام قشنگت.... دلم می خواهد با بهترین واژه ها ستا یشت کنم اما مهر تو در قالب واژه های من نمی گنجد

سکوتم به معنای نبودن واژه ها نیست سکوتم فضای عشق و دوست داشتن دارد.... ای کاش می توانستم ثابت کنم، ای کاش مطمئن بودم هر وقت صدایت کنم می ایی و دیدنت برای اشکهای چشمم عقده نمی شد.

مهدی جان تو نیستی و اینجا همه پر از عطر وجود توست واین دریچه های قلبم را به یکدیگر نزدیک می کندو فشردگی آن آزارم  می دهد چرا که هر گاه حضور نورانیت را حس می کنم نا خود آگاه چشمانم چون ابری که از دیدن معشوق خود گریه اش می گیرد، شروع به باریدن می کند و فقط و تنها فقط از امید لقاء تو این باران بند می آید.

هم چنان در کنار جاده نشسته ام با یک دسته گل پژمرده و چشم هایم را به پیچ جاده دوخته ام ..... چندیست منتظرم تا روز موعود فرا برسد آن روز صدای قدم هایت را خواهم شنید و دستانم گرمی دستان مهربانت را حس خواهد کرد ... مبادا از این دنیا بروم و تو دیگر نیایی؟؟؟؟؟ اما اگر آمدی دسته گلم را از من بگیر. نمی دانم تو با کدامین کوله بار به سراغم می آیی که باید در آمدنت این گونه بی صبرانه و مشتاقانه انتظار بکشم؟ کی می ایی؟؟؟

به خدا سوگند اشک در چشمانم نگار گرفت و امید در دلم خشکید، تنها پناهم در این وادی وحشت تو هستی می میرم اگر به فریادم نرسی...

چشم به راهت می نشینم شاید از ره برسی شاید از کبوتری که روزی از لبه پنجره ی نگاهت دانه ای می چیند سراغی بگیری، آری تو می آیی و شادی و سرمدی که اینجا همه منتظرش هستند را با سری از آمال نهفته در دل های کوچک تمامی منتظران می آوری چرا که هنوز نیاده ای و ما غرق در این پنداریم که هیچ مخلوقی لیاقت دیدار سیمای با صفای تو را تا این زمان نداشته است.....

قرار ما زیر آلا چیق آرزو جنب نخستین جای پا، نزدیک خدا ، آسمان هفتم و در همسایگی ملکوت.....